قدمت دانش دندانپزشکی را می‌توان به هزاران سال قبل مربوط دانست و بنظر می‌رسد که همیاری و مبادلهٔ علمی در این زمینه در طی قرن‌های متمادی و در ارتباط با فرهنگ‌ها و تمدن‌های مختلف جهان به شکل‌گیری آنچه که امروزه از آن به عنوان دانش دندانپزشکی نام می‌بریم؛ انجامیده‌است.
شواهد بدست آمده از تمدن دره سند، حکایت از آن دارند که در این تمدن در حدود ۷۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح برخی از اعمال دندانپزشکی به انجام می‌رسیده‌است. این مورد که شاید بتوان آن را بدوی‌ترین شکل دندانپزشکی دانست، شامل درمان مشکلات دندان و اختلالات مرتبط با آن بوده و طی آن صنعتگرانی ماهر در زمینهٔ تراش مُهره؛ با استفاده از متّه‌هایی خمیده بر روی دندان نیز اعمالی را انجام می‌داده‌اند. بازسازی این شیوهٔ باستانی دندانپزشکی نشان از این دارد که روش به کار گرفته شده توسط این صنعتگران، روش قابل اعتماد و مؤثری بوده‌است.
یک متن سومری مربوط به ۵۰۰۰ سال قبل از میلاد، از «کرم دندان» به عنوان علت پوسیدگی دندان یاد کرده‌است. همچنین شواهدی از این باور (مبنی بر مؤثر بودن کرم در پوسیدگی دندان) در تمدن‌های باستانی هند، مصر، ژاپن، و چین نیز یافت شده‌است. افسانهٔ مربوط به این کرم را در نوشته‌های هومر نیز می‌توان یافت، و حتی در اواخر قرن چهاردهم میلادی، جراحی به نام گای د شالیاک هنوز به ترویج این باور که کرم‌ها باعث پوسیدگی دندان هستند، مشغول بود.
در پاپیروس ادوین اسمیت، که گرچه در قرن هفدهم پیش از میلاد نوشته شده‌است اما ممکن است منعکس کنندهٔ برخی نسخه‌های خطی قبل از خود، که قدمت آن‌ها به حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد می‌رسیده‌است، باشد، از درمان بیماری‌های مختلف دندان صحبت شده‌است. همچنین در قرن هجدهم پیش از میلاد، در قوانین حمورابی به کشیدن (لابد خشونت آمیز!) دو دندان به عنوان نوعی مجازات مجرمین اشاره شده‌است. بررسی‌های به عمل آمده بر روی برخی از بقایای بازمانده از مصریان باستان و همینطور یونانی- رومی‌های اعصار کهن، نشان از تلاش‌های اولیه آنان در جهت انجام پروتزهای دندان و جراحی آن دارد.
