در نوشته‌های بقراط و ارسطو از دانشمندان یونان باستان نیز به مطالبی در مورد دندانپزشکی برمی خوریم، از جمله در این نوشته‌ها به الگوی روییدن و درآمدنِ دندان، درمان دندان‌های فاسد و علاج بیماری‌های لثه و همینطور کشیدن و خارج ساختن دندان بوسیلهٔ ایزار مخصوص (فورسپس)، و نیز به استفاده از سیم برای استحکام بخشیدن به دندان‌های شل و ایجاد ثبات در فک شکسته اشاره شده‌است. برخی معتقدند که نخستین شکل استفاده از ابزارآلات و بریج (پُل) دندانپزشکی از اتروسکان‌ها که در حدود ۷۰۰ سال قبل از میلاد می‌زیسته اند؛ منشاء گرفته‌است.
پژوهش‌های بیشتر حکایت از آن دارند که در حدود ۳۰۰۰ سال پیش از میلاد، در مصر باستان، هسی-ری نخستین فردی است که به نوعی از وی با عنوان «دندانپزشک» (بزرگترین فرد پردازنده به دندان) نام برده شده‌است. مصریان باستان بوسیلهٔ سیم‌های زرّین (طلایی)، بقایای بازمانده از دندان‌ها را به یکدیگر پیوند می‌دادند و از این اتصال به عنوان جایگزین دندان استفاده می‌کردند.
کورنلیوس سلسوس نویسنده رومی نیز که مطالبی در زمینه پزشکی دارد، در نوشته‌های خود به‌طور گسترده‌ای به بیماری‌های دهان و دندان و همچنین درمان‌های دندانپزشکی اشاره کرده و در این موارد از موادی همانند مرطوب کننده‌های حاوی مواد مخدر و مواد قابض به عنوان مواد پُرکاربرد یاد نموده‌است.
چینی‌ها دندان درد را «یاتونگی» نامیدند و درد دندان را بر اساس علت آن طبقه بندی می‌کردند. به طور میانگین، حدود 18 جوشانده گیاهی برای دندان درد در چین تهیه شده بود. مردم چین از قرص‌ها و دهانشویه‌های آن زمان برای تسکین دردشان استفاده می‌کردند. همچنین، یکی از روش‌های مهمی که مردم چین برای رفع درد دندان استفاده می‌کردند طب سوزنی بود.
در طب سوزنی چین باستان، 26 نقطه بدن برای تسکین درد دندان بود. همچنین، 6 نقطه بدن برای تسکین درد و بیماری‌های مربوط به لثه بود. هوانگ تی، اولین فرد چینی است که روی بیماری‌های دهان و دندان مطالعات گسترده‌ای داشته است. این دندانپزشک چینی توانست در سال‌های 2700 قبل از میلاد، روش‌های تشخیص و درمان بیماری‌های دهان را توسعه دهد.
هوانگ تی، بیماری های دهان را به سه دسته: چانگ یا پوسیدگی دندان، فونگ یا بیماری‌های التهابی و کان یا بیماری‌های مربوط به لثه تقسیم کرد. شواهد نشان می‌دهند که هوانگ تی اولین کسی بوده است که خلال دندان را معرفی کرد و از سیم برای تثبیت دندان‌ها استفاده می‌کرد.
برخی از درمان‌هایی که چینی‌های باستان برای بیماری‌های دندان از آن استفاده می‌کردند، شامل قرص‌های با ترکیبات سیر له شده، گیاهان دارویی، استخوان‌های حیوانات، فضولات و... بوده است.
بوزید حنین فرزند اسحاق عبادی که یکی از دانش آموختگان و پرورش یافتگان دانشگاه جندی‌شاپور بود؛ کتابی با عنوان: مقاله فی حفظ الاسنان و استصلاحها نوشت که در آن به‌طور اختصاصی به دانش دندانپزشکی و به ویژه شاخه‌ای از آن که امروزه پریودنتولوژی نامیده می‌شود، پرداخت.
بخش نخست این کتاب به بهداشت بافت‌های نرم و سخت دهان پرداخته و به شیوه‌های گوناگون مراقبت از دندان‌ها و پایش آن‌ها اشاره دارد و از مواردی همچون تأثیرات انواع مواد غذایی و حتی زمان و نحوه مصرف آن‌ها بر سلامت دندان‌ها صحبت کرده‌است. چگونگی استفاده از مسواک و خلال دندان و همینطور طرز کاربرد دهان‌شویه‌ها و دندان‌شویه‌ها از دیگر موارد مورد بحث در بخش نخست کتاب اوست.
به لحاظ تاریخی، خارج نمودن و کشیدن دندان برای درمان بسیاری از بیماری‌ها مورد استفاده واقع شده‌است. در طول قرون وسطی و همینطور در سرتاسر قرن نوزدهم، دندانپزشکی به خودیِ خود، به صورتِ یک حرفهٔ مستقل شناخته نمی‌شد و اغلب درمان‌های دندانپزشکی توسط سلمانی‌ها (آرایشگران) یا پزشکان عمومی انجام می‌گرفت. به‌طور معمول، فعالیت سلمانی‌ها محدود به کشیدن و خارج ساختن دندان بود و در این ارتباط آن‌ها سعی می‌کردند تا درد و دیگر عوارض مرتبط با این فعالیت همچون عفونت مزمن دندان را کاهش بدهند.
